Pen Hir, 3 mei 2013

Na uit de modder te zijn getrokken op de camping bij Piriac-sur-Mer - waarin verzeild door combinatie van drassige omstandigheden en chauffeur die overtuigd is van voorwielaandrijving (nee heeft dus tóch achterwielaandrijving, note to self) doorgereden naar Concarneau. Druilerig weer bij vertrek; eindelijk grote supermarché. Bult boodskappen, verder. Het camperpunt van Concarneau verdient een prijs; uitkiijkend over de baai, zicht op de stad, strandje onderaan de heuvel en bankje. En mooi weer!!!! Vanaf aankomst stralende zon, blauwe lucht, heerlijk buiten gecobbed. 

Heb inmiddels dus wifi met mijn eigen telefoon als server en een t-mobile week internet. Skiekenhoetgeet.

We zitten nu in Camaret-sur-mer, het lokale uitzichtpunt heet Pointe Pen-Hir. Voor de Asterix-lezers onder ons: we kijken vanuit het raam uit op een groep van zo'n 40 menhirs, boven aan een klif die leidt naar de Atlantische Oceaan. Het weer is nog steeds magnifique, zon zand zee. Pootje gebaad in fraaie baai vandaag na vanochtend de oude binnenstad van Concarneau bezocht te hebben. Oude vesting, volledig ommuurd met grote vissershaven eromheen. Zoals veel in Frankrijk vergane glorie, weinig nieuws te vinden maar wel prachtig opgeknapte monumenten.  

Tja, buiten een tweeweekse vakantie met Dirk en Hadewijch een jaar of vijf geleden zijn we al twintig jaar niet meer serieus aan het kamperen geweest in het land van Liberté, Egalité en Fraternité. Wat is er veranderd? 

Nou, de gaten in de grond om boven te hurken zijn inmiddels voorzien van keramische potten, welkom in de twintigste eeuw. De noodzaak om de toiletpotten te voorzien van een WC-bril daarentegen wordt door de gemiddelde Franse beheerder als volstrekt decadente en overbodige moderndoenerij afgedaan. Zittend op het zojuist met een zelf meegebracht doekje - ook papier wordt als een bespottelijke onnodigheid beschouwd - gereinigd glazuur, steenkoud vanzelfsprekend, komt een mens tot geheel nieuwe inzichten met betrekking tot de kalme luxe van wc-brillen en modern sanitair.

Verder wil ik graag een fabriekje beginnen in overbodige verkeersborden. Met name het "rappel" ("herhaling") bord dat bij vrijwel ieder bord waarop de maximum snelheid wordt aangegeven .aan de paal bevestigd zit lijkt mij een bron van oneindige inkomsten. Dat bord zie je de hele tijd -mits je door de door diverse commerciele partijen willekeurig langs de zijkant van de snelweg geplaatste aanprijzingen van hun producten heen weet te kijken. Het verkeer laat de beschouwer veel gelegenheid om commentaar te leveren. Niets nieuws, Fransen rijden als sinds jaar en dag als gekken wanneer het om voorrang gaat. Opmerkelijk daarentegen is de kalme lassaiz-faire mentaliteit op de route national; niemand die inhaalt, rustig tuffen van dorp tot dorp.

Wat wel veranderd is, is het vermogen van Fransen om Engels te spreken. Hier en daar kom je tegenwoordig namelijk wél iemand tegen die een wanhopige poging doet om Engelse woorden zo Frans mogelijk uit te spreken, meestal evenwel zonder de betekenis van die woorden te begrijpen. Wanneer je ze antwoord geeft in accuraat Engels dan slaat de verbijstering pas echt toe; Engels wordt alleen begrepen wanneer het met een "Allo Allo" accentje wordt uitgesproken. Fransen horen alleen Engels bij het journaal en van hun Engels-leraar op school - die ook alleen maar Engels heeft geleerd van mensen die Will. I. Am uitspreken als VielAaaaiEm. House is dus Ouse, It's Hot wordt Iets-Ot, je begrijpt het plaatje. Justin Bieber wordt Justien Bibéééér. Samen met VielAaaaiEm. 'evenaisdee. 

Wat je makkelijk vergeet is hoe bloody groot dit land is. De reis die we in onze overmoed gepland hadden blijkt alleen haalbaar in een week of vier, vijf. Ik wens mijn collegae in het CZE dan ook succes met het vervangen van mijn diensten in de rest van mei.

O revwaar. Nog ff in de zon, straks menhirs fotograferen bij de ondergaande zon.

Sorry, geen foto's het wifinetwerkje heeft een MB-beperking.