Isle of Skye

Hieperdepiep voor Emma! Veertien jaar alweer, met de dag mooier, groeit nog steeds als kool en werkt zich te blubber op school. Míjn dochter. Topwijf in wording.

Vanwege overstap op ander blogprogramma: schrijf in op

http://keizerjos.blogspot.nl

Beetje droevig begin van de dag, juist door die verjaardag. Een mens voelt zich om minder ontheemd; 1000 kilometer van thuis, zo'n vijftig kilometer geleden bij the middle of nowhere zijn we rechtsaf geslagen en nu zitten we zo ongeveer nét over het randje van de wereld. Mooi randje, dat wel. Ver weg van alle vrienden en bekenden, geen persoonlijke felicitaties van mensen die er toe doen - o nee ik vergeet Miré. Wél een boel berichtjes op FB en Twitter maar nu - tot overmaat van ramp - geen bereik!

Want Loch Greshornish. Ja, dié. Schitterende C&C clubsite - ja wij zijn lid van de internationaal vermaarde organisatie van verenigde, over het algemeen hoogbejaarde, caravan- en camper-eigenaren die collectieve kortingen voor haar leden afdwingt in Europa. Middels ter plaatse overlijden dwingen ontevreden leden van deze club malafide uitbaters van campings bij ernstige overtredingen tot verbetering van de lokale situatie. In situaties waar minder agressieve methodes toereikend zijn vinden clubmeetings plaats waarbij de onmiddellijke stijging van de saaiheidsfactor (in combinatie met de wachttijden bij de droger en de weeë geur van oudemensen-winden in het restaurantje) de beheerder van het kampeerterrein tot beterschap dwingt.

Die club dus zorgt ervoor dat we hier op een luxe camping aan het Loch staat voor 19 pond per nacht. Normale prijs (laagseizoen) 35 pond. Prima club dus.
Beetje de zweetvoeten wassen - net twee dagen wild gekampeerd, in Oban en Mallaig. Laatste blog geschreven in Edinburgh, 600 kilometer geleden.

Komt een beetje metafysisch zweefverhaal nu, kun je eigenlijk ook overslaan, voegt weinig toe.

Het blijft een vreemde gewaarwording dat de wereld zo klein en binnen handbereik is gekomen door dat internetgedoe. Ik kan verbijsterd zijn door het gat in het muurtje van de parkeerplaats in Oban dat ik in Zitterd al gezien had op Google Street View. Het parkeerplaatsje om de hoek van de haven waar niet nadrukkelijk stond dat je er niet met de camper mocht overnachten (want ik kon de borden op street view lezen!). Tegenover de pub van het hotel-restaurant Port Of Oban, waarvan ik de openingstijden en de menukaart al had bekeken vanuit mijn luie stoel. Waar ik terechtkwam via de geplotte route van Google Maps, waardoor ik de weg in de eenrichtingsstraatjes wist alsof ik er woonde - terwijl ik er nog nooit geweest was.
hetzelfde voor Mallaig, de brede strook parkeergelegenheid in de bocht tegenover de haven was inderdaad zo vlak als ik had verwacht - altijd belangrijk als je afwast en kookt.
De werkelijkheid lijkt te worden ingehaald door cyberspace. In de voorbereidingen op een reis kun je overal geweest zijn, alles bekeken hebben, alle musea bezichtigen en live webcams bezoeken die je de actuele situatie vrijwel realtime voorschotelen. Wat is de zin van het opstoken van aanzienlijke hoeveelheden diesel, zeeziekte riskeren, dure ferries en campings boeken? Waarom over alleberoerdste wegen hobbelen - aan de verkeerde kant van de weg ook nog - rare dingen eten (heb echt een haggis in de koelkast liggen, wordt vervolgd) en lijf en leden riskeren om verre vreemde plaatsen te bezoeken? To Baldly Go Where No Man Has Gone Before? (nou ja, t is Schotland, er komen hier wel eens mensen). Virtueel kun je alles zien, meemaken, over een tijdje vast ook wel in 3D en met olfactorische special effects, zonder je dure luxe woonomgeving te verlaten.

(Zie je wel? Zweefstukje, had je best over kunnen slaan, voegt verder niks toe.)

Gelukkig kan de werkelijkheid nog moeiteloos winnen van alle Youtube-filmpjes, reisverslagen, StreetView weergaves en Picasa foto's, hoe mooi ook. Rijden door Schotland is een oh&ah belevenis, de omgeving is niets wat ik eerder zag. De heide is roestbruin met veel grassoorten die er in grote lappen tussendoor groeien. Daardoor zien de bergen er uit alsof ze met camouflagedoeken bekleed zijn. Opvallend is de extreem heldere lucht, waardoor je de heuvels achter de heuvels achter de heuvels - zo'n 60 kilometer verderop - moeiteloos kunt onderscheiden. Ook 's avonds is het heel helder; de zonsondergang gaat gepaard met gloeiende oranjeroze horizonten
Uitgestrekt ook. Natuurlijk niet van de afstanden in Amerika - maar toch, vrijwel niemand in de omgeving te bekennen, mijlenlang geen dorp of gehucht, heuvels die almaar niet dichterbij komen. Skyfall, de laatste Bondfilm, is deels hier, op Isle of Skye, opgenomen. De begroeiing is niet meer dan kniehoog, over een glooiend landschap met flinke heuvels hier en daar. De hogere bergen, tot zo'n 1200 meter maximaal, zijn tot halverwege begroeid; daarboven kale rots.

Het water is nog zo'n verhaal. Overal water, kleiner dan je gewend bent; de lochs en meertjes zijn van grote aantallen, zelden van grote omvang. Je rijdt er omheen, tussendoor, soms overheen - maar er zijn maar weinig bruggen hier. Zodra je uitstapt en van de weg af gaat zak je in zompige, zachte en volledig verzadigde mosgrond weg. Je snapt niet goed hoe de wegen blijven drijven.
De havens zijn schilderachtig en bevatten de nodige roestige vissers- en reddingsschepen. Oud meets nieuw; in de haven van Mallaig lagen dankbare verroeste foto-objecten tegenover de overslaghaven waar enorme zakken MEDICATED FISHFOOD in lage barken werden geladen om vervoerd te worden naar de enorme zalmkwekerijen die hier overal te zien zijn.

Eergisteren van Edinburgh naar Oban. Schoot lekker op, meer dan 220 kilometer, wegen vielen mee - hoewel de kronkelige binnenwegen die in Schotland voor hoofdwegen doorgaan niet echt opschieten.
Gisteren vanuit Oban op zeehondenjacht -ééntje (even) gezien, kolonie lag in het water - iets met 's nachts kouder en nog warm water en liever daarin en zo. Geen bontje kunnen knuppelen dus. Wel aangename rondvaart van ruim een uur - de 10-uurs trip naar tig eilanden en 7 uur varen maar even gecancelled na de wat onstuimige tocht over de Noordzee. De aansluitende tocht naar Mallaig was zeer fraai, ik dacht het hoogtepunt van de vakantie te hebben gehad. Alleen het weer zou beter geweest zijn; er waren regelmatig wolken en soms moest je een trui aan.
Vandaag daarentegen was de hemel strakblauw en pas op het eind van de dag waren er een paar wolken te zien - prettig voor de variatie in de foto's, Schotland hoeft er niet de héle tijd als Malibu Beach bij te liggen. Wát een dag, ongelooflijk. Om 11 uur met de ferry van Mallaig naar Skye en daarna over het eiland gedwaald; met opzet een doodlopende weg van 15 kilometer ingereden, gestegen tot bijna 800 meter, gebarbecued met zalm (Emma immers jarig), tonijn, bief en naan-brood.
Zwangere Zuchtende Zielige Zweterige Zeugenhoudster Zat te Zaniken; Zag Zienderogen Zware Zorgen Zeuren Zonder Zekerheid; Zalig Zeikend Zalm Zoldaat gemaakt.
Kortom; lokale drachtige keuterboerin had moeite met onze picknickplek -er mocht eens iemand komen die wilde keren - en was de eerste onvriendelijke Britse die ik tot nu toe meegemaakt heb; heb haar zeer beleefd maar krachtig duidelijk gemaakt dat openbare weg daadwerkelijk openbare weg betekent. Zie Zo. Zeiksnor.

Portree nog even verkend. Klein, zo klaar. Flesje single malt whisky gekocht, eens proeven waar al die lokale ophef over gaat; best lekker spul, snap het wel maar zal nooit een sterke-drank-fan worden. Half flesje op, nergens last van. Sgreiven gaat noch priema. (45 ml is heel flesje dus zal wel meevallen).

Stella blijkt als verstekeling mee; regelmatig hoor ik haar "Mirééé" roepen maar ik kan haar steeds niet vinden. Emma beweert dat de betreffende Miré zelf haar moeder zo onwaarschijnlijk goed imiteert maar ik kan me dat soort gebrek aan ontzag bij dit lieve, bescheiden, behulpzame, respectvolle, beleefde en allervriendelijkste meisje volstrekt niet voorstellen. Het boeren gaat trouwens wel steeds beter.